Wegens praktijkdrukte en nog meer leuke dingen, zoals een nieuw boek dat er van mij aan komt deze zomer, een korte blog van mij en een lange van Yvonne, mijn KK-collega. Een K-collega is vervelend, maar een KK-collega is heel fijn 😉

Piekeren was een schot in de roos om te behandelen met deze kinderen. We speelden een spel, Opgekikkerd, dat kinderen leert om hun piekergedachten aan te pakken. Ik ben blij met die aanschaf en wat dat betreft is dit meteen een tip voor collega’s. Soms raakten de gedachten op de kaartjes precies een zere plek. Dan was het echt even moeilijk om er mee aan de slag te gaan. Voor mij ook weer vrij nieuw om die gedachten dan uit te dagen en het kind te helpen omringt met zoveel hulplijnen die heel goed ingezet konden worden. Ik bedoel: in individuele therapie werkt het al mooi als je het goed aanpakt, maar het werkte echt prachtig om de kinderen elkaar te laten helpen. Dat is een mooie meerwaarde van een groep. Zeker deze groep die elkaar respecteert en helpt.
Na de pauze hebben we allemaal een eigen zorgenboom gemaakt. Iedereen deed dat op zijn eigen wijze. Unieke bomen voor unieke kinderen. Ruben bedacht dat hij een niet-zorgen boom wilde maken ipv een zorgenboom en het was een goed idee van hem om op de zorgenkaartjes aan de ene kant de piekergedachte te schrijven en dan op de andere kant de geruststellende gedachte.

Voor sommige kinderen was het ook heel fijn te horen dat wij volwassenen ook piekeren. Dat dat erbij hoort en soms vervelend is en we er dan weer mee om moeten gaan. En toen het over dat onderwerp ging gaf ik toe dat ik zelfs elke dag een foutje maakte. Dat lieten sommige kinderen even bezinken, maar ik geloof dat ze me nog steeds even leuk vinden 🙂

Hier de link naar de wat langere blog van Yvonne.