Bijzondere bouwwerken. Daar zijn er natuurlijk een hele hoop van, in binnen- en buitenland. ‘De Taj Mahal,’ riep Finn. Ook de Eiffeltoren was een favoriet, want die werd door meerdere kinderen haast tegelijk genoemd. Ach, en New York dan met die wolkenkrabbers en het Vrijheidsbeeld? We bekeken platen en deelden ervaringen. En toen was het tijd om onszelf bezig te houden met constructie.  Hoe gaaf zou het zijn om met zijn allen een complex bouwwerk te maken van bamboestokjes en elastiekjes, dat een enorme piramide wordt? De kinderen liepen er wel warm voor.

Allemaal een setje en dan stap voor stap leren hoe je de stokjes moest verbinden en de elastiekjes moest knopen. De concentratie spatte van de gezichtjes af en het was mooi om te zien hoe dat van ‘dit is moeilijk’ naar ‘ik heb hem door’ ging.  Noortje was gezellig aanwezig en vertelde tussendoor mopjes, ze werkte vol enthousiasme.

We hadden de ouders van de jongste groep gevraagd om wc-rolletjes mee te nemen. We hebben momenteel een voorraad voor het hele jaar 😉 We dachten met de kinderen ook nog uitgebreid een eigen bijzonder bouwwerk te maken van wc-rollen en gekleurd papier en dakjes maken etc. Maar hé, de kinderen waren, ook van de jongste groep, ontzettend gedreven bezig met de bamboestokjes dat we daar nauwelijks tijd voor over hadden. We vroegen het laatste kwartier nog wat ze wilden en de helft koos ervoor om door te blijven gaan. Thomas wilde wel heel graag nog een bijzonder bouwwerk maken. Hij zou het thuis gaan afmaken en de zin hierin was van hem af te lezen. Hij knipte als laatste nog een klein deurtje in de toren zodat je ook naar binnen kunt.
Timo kwam wat later binnen en stroomde rustig mee in de energie van de groep. Hij riep wel een aantal keer dat het niet lukte, dat hij het niet kon, maar hij kreeg het toch voor elkaar. Luisteren en kijken hoe iemand het voordoet is een mooi leerpunt.
Flo was vandaag zonder zijn broer maar dat ging heel goed ondanks dat hij al in het begin uitgleed en zijn hoofd hard tegen de vloer kwam. Hij was ook heel enthousiast en serieus bezig met de stokjes en zijn moeder kwam later vragen waar de set met bamboestokjes gekocht was.

Ben liet zich goed coachen om de kleine elastiekjes om de stokjes te draaien en zo de verschillende stokjes aan elkaar te verbinden. Hij had heel leuk contact met Kris. Kris gaf zelfs aan het einde van de bijeenkomst aan dat hij het allerleukste aan vandaag vond dat Ben er was.
Kris is zo vol enthousiasme en ideeën dat hij soms wat luidruchtiger wordt dan hij zelf wil, maar hij komt steeds naar ‘beneden’ als wij hem wat bij sturen. Hij was eigenlijk gauw klaar met bouwen en vroeg zich af waarom er zoveel piramides moesten komen. Wanneer hij even in het boekje keek en de grote piramide, gemaakt van de kleine, zag werd hij enthousiast en bouwde toen snel verder. Begrijpelijk natuurlijk, want je wil toch weten waar je het voor doet en een totaalbeeld krijgen (topdown).

Nieuw in groep 2 waren Sam en Finn. Zjors en Flip deden al eerder mee in groep 1, maar waren vandaag ook voor het eerst in groep 2. De sfeer was ontspannen en doelgericht. Een grote groep (8 kinderen) en allemaal actief in de weer om samen iets te creëren. Zjors vond het een beetje spannend maar liet zich coachen in de constructie. Bij het aan elkaar maken van de verschillende kleine piramides hielp hij zelfs anderen en was helemaal in zijn element. Hij koos wel zijn eigen techniek om de elastiekjes eromheen te doen. Hij had het naar zijn zin met Finn.
Finn was nieuw en keek en luisterde naar wat er om hem heen gebeurde Soms liep hij even door de ruimte om in beweging te zijn en kroop dan vrij over de grond. Hij werkte gestaag door aan de piramides.
Sam (nieuw vandaag) was zeer enthousiast over het bouwen. Heerlijk om te zien! ‘Ik mag op school niet naar de Plusklas, dus ik ben heel blij dat ik hier mag komen,’ zo deelde hij.  Hij werkte vol enthousiasme aan een laag wanneer we de verschillende onderdelen aan elkaar maakten en stond ook leuk in contact met de andere kinderen.
Job vroeg geregeld even hulp en was dan weer vergeten hoe de techniek in elkaar stak. Achteraf vertelde hij dit aan zijn moeder: ‘Ik moest steeds weer opnieuw horen en kijken hoe het ook alweer werkte en dan ging het even goed en dan weer mis. Dan moest ik het weer vragen en ging het weer beter.’ Ja jongen, dat heet leren.
Guus had, zelfs op wintersportvakantie de sessies Knappe Koppies gemist, zei zijn moeder en hij was ontzettend blij dat hij weer mocht. Dat was ook te zien. Wat deed hij weer lekker mee!
Bas en Vivian waren een hecht team met het bouwen van de enorme onderlaag.
En toen… toen stonden we met zijn allen te kijken naar het resultaat, terwijl er een gevouwen vliegtuigje langs mijn oor scheerde.

*namen zijn aangepast