Veel van de kinderen die naar Knappe Koppies komen zijn erg gevoelig voor alles wat er aan indrukken op hen afkomt. Ze staan erg ópen. Dat heeft natuurlijk mooie en positieve kanten, maar het kan er ook voor zorgen dat je overprikkeld raakt van alles wat je ziet, hoort, ruikt en voelt. Vandaag leek het me fijn om de kinderen wat tools mee te geven en het over dit onderwerp te hebben.

Al gauw mochten de kinderen een eigen plekje in de ruimte opzoeken. Met een eigen matje. Sommige kinderen vonden het ook fijn om een kussen mee te nemen. We begonnen met het voorlezen van een visualisatie-verhaaltje uit het boek ‘Relaxkids’ van Marneta Viegas. Hier staan een heleboel sprookjesmeditaties in voor kinderen. Zoveel, dat het moeilijk kiezen is. Maar we kozen er eentje die je stevig en kalm laat voelen. Yvonne las het verhaal voor en sommige kinderen verdwenen gemakkelijk in het verhaaltje dat je mee neemt de sprookjesachtige natuur in. Vooral Demi en Lily vonden het heerlijk en ontspanden met hun ogen dicht. Sophie, Thor en Thijs deden ook hun best, maar vonden het nog wat lastig zich over te geven.  Job voelde zich niet zo heel lekker en was nog wat te hoog in zijn energie om goed mee te kunnen doen. Het ging hem bij de afsluiting al een stuk beter af, toen we nog zo’n meditatie uit Relaxkids deden.

Toen mochten de kinderen gaan staan. Stevig als een boom. Ze leerden hun wortels diep de grond in te laten kronkelen. En dat hun takken best mee mochten bewegen in de wind, maar dat ze stevig bleven staan. Deze visualisatie lukte veel kinderen goed en bij de nabespreking gaven ze aan dat ze het een fijn gevoel vonden. Deze oefening en de volgende (beschermen met een schilletje) staat o.a beschreven in het werkboek ‘Hoogbegaafd, nou én?’ van Wendy Lammers van Toorenburg.

We bespraken met de kinderen of ze weleens voelen wat andere mensen voelen. Bijvoorbeeld dat ze voelen dat iemand verdriet heeft en dat ze dan zelf ook verdrietig worden. Of boos, of blij. Ja, gaf Thijs aan. Dat voelde hij wel. Lily knikte ook van ja, net als Demi. ‘En soms zeggen mensen bijvoorbeeld “nee hoor, er is niets aan de hand”, terwijl jij voelt dat er wel wat is. Heb je dat ook weleens?’ vroeg ik. Een aantal kinderen knikten hevig en anderen waren er over na aan het denken.
‘Nou, ik heb juist het omgekeerde,’ zei Sophie. ‘Ik heb dat als ik me verdrietig voel, dat ik soms niet wil dat anderen het zien.’ Sophie vertelde hoe ze dan haar huilen inhoudt. Dat gaf herkenning bij de anderen. Ook Thor deelde dat hij dan liever niet huilt en gaf een voorbeeld.
Wat fijn dat de kinderen zo open durfden te delen hoe het zat met gevoelens voelen en gevoelens laten zien.

We maakten een bruggetje: als je zoveel voelt is het fijn om je af en toe te beschermen tegen alles wat je voelt en ziet en hoort. Dan kun je een schilletje om je heen maken om je te beschermen. Sommige kinderen uit de groep maakten er ‘schild’ van. Ook prima. We deden een visualisatie-oefening om deze bescherming goed om je eigen persoonlijke schilletje te kunnen zien.
Het koste even wat aandacht en zoeken naar de juiste positie in de ruimte, maar uiteindelijk lukte het alle kinderen om bij zichzelf te voelen wat hen hielp.
Achteraf deelden sommige kinderen met me wat het was. Zo maakte Demi een schilletje met roze dichtbij en daarna veel licht en kleur, maar hoe veder weg hoe donkerde het werd. Thijs maakte een regenboogschilletje met alle kleuren van de regenboog om hem heen. Sophie zag een dolfijn om zich heen en werd daar rustig en blij van. Thor schermde zich helemaal af met stevige bakstenen. Die beschermen goed, zo zei hij.

Om het schilletje nog beter te ervaren, mochten de kinderen het met pastelkrijt op papier uittekenen. Pastelkrijt is daar een hele goede voor, omdat je je vingers kunt gebruiken om het uit te wrijven. Zo worden sommige lagen dikker dan anderen en kun je ook kleuren mengen. Goed gekozen van Yvonne, want het was een succes. De kinderen gingen er helemaal in op. In het midden van de cirkel moest wat ruimte overblijven, voor jezelf. Daar mochten ze zichzelf ook tekenen. Sommige kinderen lieten die ruimte echt bestaan en anderen kleurden dan toch ook het binnenste rondje in.
Wat een mooie kunstwerken zijn daar uit voort gekomen! Job zag tijdens het werken donder en bliksem, een tornado, huisjes en leeuwen in zijn ‘schild’.

Bij de afronding en nabespreking vertelde Thor dat hij het zo fijn vond om te doen, maar o zo jammer dat hij na afloop alle krijt weer van zijn handen moest wassen. Thijs haakte hierop in. Ja, dat vond hij ook. De energie van de krijt zat nog zo fijn in zijn lichaam en het voelde zacht aan zijn handen. En toen was dat weg.
Dat kon ik wel begrijpen en goed om bij stil te staan. Wat een mooie analyses van hun gevoel maken die kinderen toch 🙂
We sloten rustig af met nog een sprookjesmeditatie en een yell op fluisterniveau.

Volgende week het oude Egypte! Ook zin in.
Ook deelnemen aan Knappe Koppies? Dat kan. Hier lees je meer.

  • Namen zijn gewijzigd