Vandaag werden oertijden weer tot leven geroepen en zagen we de dino’s weer door de wouden struinen, over de weidse velden jagen en rustig luieren bij een meer. Maar pas op, uit die meren konden misschien ook wel dino’s  tevoorschijn komen en je zo mee het water in sleuren of…. Er kwam een enorme T-rex eens even een maaltje vlees uitzoeken tussen al die lekkere dinohapjes. Sommige kinderen hadden een dino mee genomen, anderen een boek en Thomas had een boek mee waarin je zelfs ook ‘echte’ botten en ook de ingewanden van de dino kon zien. Heel interessant vonden de kinderen dat. Samen met Mirjam zaten ze gebogen over het boek en spraken over de verschillende botten en welke ingewanden ze zagen.

Demi had ook een boek mee waar nog meer dan alleen maar dino’s in stonden. Samen met Mijntje bladerden de dames door de verschillende diersoorten heen. ‘Ja, de schildpad is ook een dino’, bevestigde Demi toen ze deze in het boek tegen kwamen. ‘En de krokodil ook’, opperde Thomas, ‘die leefden ook al tussen de dino’s’. Ja, en Sjakie wist te vertellen dat er ook dino’s in het water leefden. En bestonden er ook vliegende dino’s? ‘Ja’, zei Thomas en toen kwam er weer zo’n prachtige en tevens moeilijk uit te spreken naam uit zijn mond.

De kinderen wisten ook dat er vleesetende, plantetende en alles-etende dino’s bestonden. Welke tanden hoorden dan bij de vleeseters en welke bij de planteneters? Sjakie wist te vertellen je dat ook carnivoren, herbivoren en omnivoren kunt noemen. De anderen keken hem met verbaasde gezichten aan. Weer iets nieuws en interessants geleerd.

Emma en Alicia hadden in een boek gevonden dat de dino’s eieren legden en deze ook weer gevonden waren. ‘Zo weten we dat’, zei Thomas, ‘net zoals de botten die we in de grond vinden en opgraven’.

Vandaag draaiden we ook voor het eerst een groep met 8-9-jarigen.
In deze groep uiteraard veel nieuwe gezichten en een paar bekenden. Het was een dynamische bijeenkomst waarbij de kinderen hun kennis met elkaar deelden en elkaar ook nieuwe dingen wisten te vertellen. Zo opperde Wietze dat we niet zeker weten of we de dino’s  de juiste kleur hebben gegeven omdat we dat niet hebben kunnen terug vinden. Je merkt bij deze groep dat ze zelf wat kritischer tegenover het onderwerp durven gaan staan, en de daarbij behorende algemeen aangenomen kennis ook in twijfel durven trekken of er vragen over gaan stellen. Britt wist nog uit Naturalis dat de tweede poot van de T-rex, ook wel Trix genoemd, niet echt was. Deze was gekopieerd van de poot die ze wel hadden gevonden, wel in spiegelbeeld uiteraard! Zo hadden ze het hele skelet kunnen reconstrueren. De jongens hadden wat meningsverschillen over de uitspraak van een van de dino-namen. What’s in a name? Ook daar zijn de meningen van de dinokenners over verdeeld. Ruben was van de 6-7 jarigen groep overgestapt. Dapper, want het was best een hele ontdekking voor hem, dat er nog meer kinderen net zo veel wisten te vertellen over de dino’s als hij.

De creatieve opdracht voor de kinderen was om een dinosaurus te boetseren die in onze tijd zou kunnen leven. Hoe ziet deze nieuwetijdse dino er dan uit? Hoe groot zou hij dan zijn, heeft hij antennes of is hij misschien wel vierkant? Voor sommigen best heel lastig om de bestaande beelden los te laten en hier een nieuwe vorm aan te geven. Klei vraagt erom om in de vorm te worden gezet. Om er zoveel druk op uit te oefenen dat het de vorm krijgt die jij wilt maar pas op dat je niet grenzeloos in de klei knijpt want dan vervormt het tot een slappe hap. Klei doet een beroep op je tastzintuig, het grootste zintuig dat we bezitten omdat het onze hele huid beslaat. Onze huid die de grens vormt tussen onze binnenwereld en de buiten wereld. En de klei spreekt onze wil aan, de wil om jouw unieke vorm te geven aan je dinosaurus. Soms lukt dat heel goed en soms kom je tot de ontdekking dat de verschillende onderdelen niet aan elkaar blijven zitten. Wanneer je de kinderen dan vraagt hoe ze dat voor elkaar kunnen krijgen weten ze dat vaak heel goed. ‘Dan moet je kijken, goed voelen en zacht aan de klei trekken of duwen’, zei Ruben met een brede lach, nadat hij toch enige momenten van frustratie had door gemaakt.

Blog geschreven door Yvonne Rozemeijer – kunstzinnig therapeut Blijmoedig en begeleidster Knappe Koppies.

*Namen zijn schuilnamen