Vallende sterren (heelal) – Knappe Koppies

Een vallende ster is geen ster. Dat was nieuw nieuws voor alle acht de kinderen van Knappe Koppies.

Gossie, wat was het een geslaagde bijeenkomst gister. Misschien raar, omdat het toch mijn werk is, maar ik heb genoten alsof het een verjaardagspartijtje was.

Voor zes van de acht kinderen was het vandaag de eerste keer dat ze naar de bijeenkomsten kwamen. De zomervakantie zat ertussen en de eerste weken had ik geen bijeenkomsten gepland. De kinderen kwamen in spannende verwachting binnen. Toen we eenmaal in de kring op de yogamatten zaten bespraken we het thema en het programma van de middag. De ouders waren er bij de start nog even bij. Staanplekken, tweederangs, dat wel.  Waar zouden we het vandaag over gaan hebben? Meerdere vingers schoten de lucht in.

‘Planeten.’

‘Het heelal.’

‘Sterren.’

‘Mars.’

‘Raketten.’

‘De ruimte.’

‘De zon en de aarde.’

We draaiden lekker warm. En met het kennismakingsspelletje bewogen we letterlijk en figuurlijk door de ruimte en leerden de kinderen elkaars namen kennen. Kussen en knuffels voor de ouders, want die mochten nu weg.

In de kring omringd door boeken met mooie platen van de sterrenstelsels bespraken we wat de kinderen al wisten van het heelal. Er kwam ontzettend veel boven. Wetenswaardigheden over het zwarte gat, vacuüm en zwaartekracht. Over meteoren en meteorieten en een inslag op de aarde of botsingen. Dat de mensheid dan helemaal zou uitsterven bij een inslag. Net als toen met de dinosaurussen. En dan komen er weer nieuwe wezens op aarde. Vooral Coco, Sophie, Fay en Britt deelden veel kennis. Andere kinderen waren lekker aan het observeren en leken echt te ‘sponzen’ (informatie op te zuigen). Het was een leuke interactie. Vooral toen de kinderen begonnen te grappen en fantaseren welke wezens er dan na de mensheid op de aarde zouden komen. ‘Een mens met een varkenshoofd en schapenbenen.’ Of ‘een varken met een koeienstaart en een mensenhoofd.’ Dat was even lachen. Ook Lily, Demi en Thor lachten smakelijk om de grappen. Iedereen kwam los. Job bedacht ook nog een gekke creatie en was er helemaal bij. Wat een fijne groepssamenstelling.

We lazen een stukje uit een boek en bekeken een plaat. Wat bleek: de zon is een ster. Dat was nieuw maar niet  voor iedereen. Coco wist aan te vullen dat de zon juist best een kleine ster is, maar doordat we hem van zo dichtbij zien, lijkt hij groter. En wat is de zon dan? ‘Een vuurbal!’ riepen meerdere kinderen. We hebben nog geleerd dat ‘onze ster’ (de zon) pas na vier miljard jaar zal sterven.

Toen zoomden we in op het onderwerp ‘vallende sterren.’ Wat bleek: een vallende ster is een steen die door de ruimte suist! Een afgebroken stuk steen. En doordat hij zo hard gaat, ontstaat er vuur. Het is dus helemaal geen ster! Dat was nieuw voor iedereen. We deden experimenten om dit gegeven beter te kunnen begrijpen. Zo wreven we hard in onze handen en voelden we hoe warm dat werd. Dat gebeurt door wrijving. Ook hebben we een spannend experiment in de donker gemaakte keuken gedaan. We ketsen twee vuurstenen tegen elkaar. En wat zagen we toen gebeuren? Er kwamen vonkjes vanaf! Zo gebeurt dat ook met de steen in de ruimte. Door de wrijving, omdat hij zo hard gaat, ontstaat er wrijving met de lucht. De steen wordt heel heet en vliegt in brand. Job vond dat heel interessant en vroeg zich af of een raket dan niet ook in de brand zou vliegen. Die heeft wel vuur aan de onderkant, maar hij gaat dan niet zo hard als een vallende ster, anders zou hij ook in de fik vliegen.
De nieuwe informatie hebben de kinderen verwerkt op een opgaveblad. Ze tekenden ook zelf nog een vallende ster.

In de pauze werd gegeten, gedronken en nagepraat. En toen was het tijd om zelf iets te creëren.